11.

10.

9.

8

7.

6

5.Τα καστανά σκαντζοχοιράκια

Τα καστανά σκαντζοχοιράκια

Πάνω στου δέντρου το κλαδί,

δίπλα στη φυλλωσιά τη δροσερή,

άξαφνα βλέπει ένα παιδάκι,

κρεμάμενο μικρό σκαντζοχοιράκι.

Δίπλα του κι άλλο, κι άλλο πιο κει!

Σκαντζοχοιράκια στη γραμμή!

Μα είναι δυνατόν ζωάκια

να φυτρώνουν στα δεντράκια;

Φούντωσε και τράνεψε η απορία

κι ευθύς φωνάζει την κυρία,

το παράλογο να εξηγήσει,

στο μυστήριο να δώσει λύση.

-Έλα κυρία για να δεις,

πάνω εκεί και να μου πεις.

Σκαντζοχοιράκια  καστανά

έχουν φυτρώσει στην... σκαντζοχοιριά;

Βλέπει η κυρία το κλαδί,

με αγάπη περισσή και το παιδί,

πολύ πλατιά χαμογελάει,

κι όλο γλύκα του απαντάει:

Ίσως πικραμένοι αχινοί

σκαρφάλωσαν με επιμονή,

αφού μαλώσαν με τα φύκια

κι έγιναν του δέντρου σκουλαρίκια!

Αχ εσύ, μικρή γλυκιά ψυχούλα,

στης φαντασίας την φτερούγα

με ανέβασες κι εμένα

και μου πλάνεψες το βλέμμα.

Είναι δυνατόν ζωάκια

να φυτρώνουν στα κλαδάκια;

Τα καστανά σκαντζοχοιράκια,

στην καστανιά είναι, καστανάκια!

                     Βαρταμτζίδου Μαρία

4.Λαμπρό φεγγάρι

                                                            Λαμπρό φεγγάρι,

                                                    βαρκούλα χρυσαφένια.

                                                    Πόση γαλήνη!

                                                                                         Βαρταμτζίδου Μαρία

3

2.Ο σπαραγμός

Ο σπαραγμός

Γιατί τάχα ολετήρα μαύρε ιππότη

πικρίζεις την ευωδιαστή πνοή,

εξορίζεις την ολάνθιστή της νιότη;

Σκοτεινιάζεις την ολόχαρη ανατολή

και συνθλίβεις την αγάπη της την πρώτη,

γιατί τάχα ολετήρα μαύρε ιππότη;

Γιατί βυθίζεις την φρεγάτα τη λαμπρή

και πνίγοντας τη μελωδία στη σιωπή,

εξορίζεις την ολάνθιστή της νιότη;

Στερεύεις γαλάζια κρυσταλλοπηγή

κι εξατμίζεις τη δροσιά της με ορμή,

γιατί τάχα ολετήρα μαύρε ιππότη,

εξορίζεις την ολάνθιστή της νιότη;

 

                         Βαρταμτζίδου Μαρία

1.Μια πεταλουδίτσα

      ΜΙΑ ΠΕΤΑΛΟΥΔΙΤΣΑ

   

       Βλέπω μια πεταλουδίτσα

          πάνω εκεί στο λουλουδάκι,

         με τ’ ανάλαφρα φτερά της,

              τόσο πλουμιστή η θωριά της.

    Πόσο θέλω να τη βάλω

      στο χεράκι το μικρό μου,

          τις βουλίτσες της ν’ αγγίξω,

      λίγο εγώ να της μιλήσω.

       Μα αυτή θαρρώ φοβάται.

      Ξάφνου φεύγει βιαστικά,

βηματάκι όταν κάνω,

    πεταρίζει και την χάνω.

                          Βαρταμτζίδου Μαρία