Απροσδόκητη φυγή
Χαράζει και πάλι. Το νιόβγαλτο φως
αργοσταλάζει σε θαμπό κοχύλι.
Αύρα στυφή ξεραίνει τα χείλη,
μελλοντικού χαμού οιωνός.
Μαύρη σαΐτα ταράζει τον γιαλό
στης θερινής μέρας την πύλη.
Άκαιρα σπέρνει τ' ασφοδίλι
η φυγή. Ψυχές τσακίζει ο μισεμός.
Κάλλιο πυκνά νέφη ας καρπίσουν.
Τις θερμές παρακλήσεις να βλαστήσουν,
στην αιχμή του ανελέητου βέλους.
Ολημερίς και σε νυχτέρια,
δρόμο ν' ανοίξουν ως τ' αστέρια
στον καβαλάρη του απρόσμενου τέλους.
Μαρία Βαρταμτζίδου
