Προσμονή
Κλειστός ο ουρανός χρόνια τώρα. Προσδοκάς
μισοφέγγαρο ανάποδο να φέρει. Λυτρωτική καταιγίδα,
υδροβολή στο άδικο σημάδι της πυρίκαυστης μέρας.
Αχαρτογράφητο ποτάμι να ξεχυθεί
παρασέρνοντας την ασχημοσύνη στην σπηλιά της.
Ροδόμυρα, ασπρογάλανα πέπλα να δροσίσουν τον λαιμό σου,
ροδόμελο ιαματικό τις πληγές του κορμιού σου.
Ίριδα φωτεινή να λάμψει, λαμπρός ήλιος να σε στεφανωθεί,
ολόδροσες θύμησες ν’ ανθίσουν στα πέντε δάχτυλά σου.
Ακριβή η ελευθερία και σου πρέπει.
Συντροφιά αιωνίως αυτή να κρατά στο λευκό περιστέρι.
Μαρία Βαρταμτζίδου
